Swego czasu poznałam pewnego biznesmena. I proszę nie mieć tu żadnych zbereźnych myśli! To było na pewnym evencie dla firmy informatycznej. Samo wydarzenie miało miejsce pod warszawą, w takim dworku, małym pałacyku. Pałacyk miał z 20 sypialni, wielką salę bankietową, a kuchnia znajdowała się w podziemiach. Pamiętam, że jak tam zeszłam do kuchni, to bałam się, że się zgubię. Było tam mnóstwo przestrzeni, pokoików, zakamarków. Natomiast jak wychodziło się z sali balowej, bankietowej na zewnątrz, to schodziło się takimi półokrągłymi schodami do ogrodu, a na wprost stała fontanna z rzeźbą. Jednym słowem – dworek robił wrażenie!

W czasie jednej z rozmów z ów biznesmenem okazało się, że ten pałacyk należał do niego. Kupił go kilka lat wcześniej, odrestaurował i nawet mieszkał w nim przez 1.5 roku z rodziną. Ale koniec końców przenieśli się do domu bo… mieli dość latania do piwnicy do kuchni po każdą pierdołę. Wyobrażasz to sobie? Zabrakło keczupu? Wstajesz od stołu, przemierzasz przez całą salę bankietową, schodzisz do piwnicy, szukasz kuchni i wracasz. I tak 3 razy w czasie jednego posiłku! 

Kiedy zapytałam tego biznesmena dlaczego właściwie kupił ten obiekt to powiedział, że zawsze chciał zobaczyć jak to się mieszka w takim miejscu. 

Ciekawa odpowiedź, nie powiem. Ale jeszcze ciekawsze, a może smutniejsze było to, gdy powiedział: pracuję 8 godzin dziennie. Od ósmej do ósmej…

Historia o tym biznesmenie nie jest jedyną, jaką mogę opowiedzieć. Swego czasu pracowałam w firmie, w której właściciel potrafił przyjechać do firmy w sobotę o 6 rano i wyjechać po 19. Praca w tygodniu od 7 do 18 była prawie że standardem. 

Obaj mężczyźni, bez wątpienia w biznesie odnieśli ogromny sukces! Ich majątek był imponujący! Tylko jakim kosztem…prawda?

Ten podcast nagrywam na prośbę jednej z czytelniczek mojego instagrama. Poprosiła mnie o nagranie odcinka jak żyć wolniej prowadząc swoją firmę. Przez chwilę zastanawiałam się, czy odpowiednią osobą do takiego nagrania, wszak prowadzę swoją małą jednoosobową firmę a nie żadne przedsiębiorstwo zatrudniające kilka osób ale… wiem, że część moich czytelniczek też ma swoje działalności. Dlatego doszłam do wniosku, że podzielę się z Tobą właśnie takimi moimi 3 sposobami, na zachowanie spokoju mając swoją działalność. 

Po pierwsze: zasady
Jak tylko założyłam swoją działalność, powiedziałam sobie: pracuję tylko z miłymi ludźmi. Nie po to rzucałam etat, aby dalej otaczać się negatywnymi emocjami i toksycznymi ludźmi. Wyznaję zasadę, że współpracując ze sobą, jesteśmy partnerami. Ja świadczę usługę, która ma jakiś cel. Nie jestem przysłowiowym chłopcem do bicia, aby ktoś miał się na mnie wyżywać, bo jego firma nie przynosi zamierzonych zysków, bo miał zły dzień, przejmuje się. 

Jeśli czułam, że współpraca z daną osobą nie odpowiada mi, czuję się przez nią źle, struta, męczę się – rezygnowałam. 

Bo żadne pieniądze nie są warte naszego złego samopoczucia.

Dzięki takiemu podejściu, niektóre z moich klientek stały mi się tak bliskie, jakby były moimi siostrami. I to jest niesamowite! To jest to, o co walczyłam w swojej własnej firmie. O te dobre emocje. 

Po drugie: dałam sobie czas na poznanie siebie i dostosowanie rytmu dnia i pracy do potrzeb mojego organizmu. Zauważyłam, że najlepiej pracuje mi się rano i wieczorem. Po południu jestem zmęczona harmidrem, czasem spędzonym przed komputerem, w między czasie muszę zrobić obiad, wyjść z psem, itd. Bez biczowania się, bez przejmowania się, bez wyrzutów sumienia – między 13 a 15 nie pracuję. W tych godzinach jestem zazwyczaj tak bardzo niewydajna, że szkoda mojego czasu i pieniędzy klientek. Po prostu – w tym czasie muszą odpocząć, wyciszyć się, zregenerować. 

Do pracy ponownie siadam koło 15 a czasami wieczorem, koło 19, jeśli jest coś lżejszego do zrobienia. 

Ale – to jest mój wybór. Moje klientki szanują mój czas wolny, mój styl pracy i kompletnie nie oczekują, że o 19 odpiszę im na wiadomość. I ta zasada działa w obie strony. 

Po trzecie – rytuały. Mam swój rytuał, co kiedy robię. Np. rano odpisuję na wszystkie maile. Faktury dla księgowej – ściągam na bieżąco, aby o niczym nie zapomnieć. Akurat specyfika mojej pracy jest taka, że pozwala mi pracować w blokach. Czasem poświęcam jeden dzień dla jednej klientki, a pracę dla innych – przesuwam na kolejny dzień. Jeśli akurat nie mogę tak zrobić, to staram się mimo wszystko dzielić pracę w ciągu dnia tak, aby móc w pełni skupić się na jednej osobie w jednym czasie. 

Po czwarte – zlecam. Jeśli wiem, że coś zajmie mi zbyt dużo czasu lub ktoś może daną rzecz zrobić lepiej ode mnie – zlecam ją. Tak było w przypadku identyfikacji wizualnej i logo dla wolno wolniej. Choć mogłam sama dobrać kolory dla swojej marki, wiedziałam, że Weronika nie tylko zrobi to dużo lepiej ode mnie, ale wiedziałam też – że jak ona to zrobi, to ja nie będę nic zmieniać. Dobierając kolorystykę dla wolno wolniej zawsze ale to zawsze korciło mnie aby coś poprawić. Oddanie mojej marki w ręce Weroniki nie tylko zaowocowało piękną oprawą graficzną mojej marki, ale także – wybiło mi z ręki argument, aby tracić czas na poprawianie w nieskończoność tej samej rzeczy. 

Czy ten odcinek podcastu był dla Ciebie pomocny? Czy odnajdujesz w nim rady dla siebie? A może coś Cię zaintrygowało? Daj mi o tym znać. Dla mnie ten odcinek był jednym z trudniejszych do nagrania. Te zasady które wymieniłam, są wynikiem potrzeb mojego organizmu i emocji, jak wywołują we mnie różne zdarzenia. 

Podsyłam Ci je jako inspirację. A jeśli miałabym Ci doradzić jedną rzecz, to powiedziałabym: słuchaj tego, co mówi Twoje ciało i nie walcz z nim. Jak to powiedziała jedna z dyrektorek etatu: z niewolnika nie ma pracownika. 

Nie bądź niewolnikiem w swojej własnej firmie.

Początek nowego roku. Och, ależ ja na ciebie czekałam nowy roku! Choć dla wielu noc sylwestrowa jest zwykłą nocą jak każda inna – dla mnie jest wyjątkowa. To zakończenie pewnego etapu życia. Zamknięcie drzwi, za którymi są niepowodzenia, zmarnowane szanse, wyrzuty sumienia i zmartwienia. Ale to także zakończenie pewnego cyklu i otworzenie się na nowe.
Nowy rok to możliwość przesuwania kolejnych granic. 

No właśnie, granice.
Czy pracujesz nad tym, aby je przesuwać? 

Czy wiesz czym się różni wyjście ze swojej strefy komfortu od przesuwania własnych granic? 

Kiedy słyszę, jak ktoś mówi: wyjdź ze swojej strefy komfortu, mam wrażenie jakby mówił mi o strachu, ryzyku, dużym kroku. Nakłaniał mnie do opuszczenia swojej bezpiecznej strefy. 

Natomiast kiedy przesuwasz swoje granice to poszerzasz obszar w obrębie którego czujesz się bezpieczna. Próbujesz nowego, otwierasz się na nowe i doświadczasz nowego ale wciąż czujesz się w tym dobrze. 

Przesuwanie własnych granic jest jak wakacyjny wyjazd w nowe miejsce. Czujesz ekscytację bo przed Tobą coś nowego, nieznanego a za razem czujesz się bezpiecznie bo mniej więcej wiesz co może Cię spotkać. Ale przede wszystkim – to Ty kontrolujesz nową sytuację, a nie ona Ciebie. 

Czy to nie brzmi pięknie? Oj przyznaj, że tak.

Tylko jak wykorzystać tę metodę przesuwania granic a nie wychodzenia ze strefy komfotru w swoim własnym życiu, do rozwoju siebie?

Z pomocą przychodzi twórczyni trendu one little word – Ali Edwards. Ideą jednego małego słówka było wybranie takie słowa, które będzie towarzyszyć nam przez resztę roku: będzie nas wspierać, motywować i inspirować. 

Moim słowem roku w 2022 było: jestem na tak. Zgadzać się na wszelkie propozycje, okazje, zaproszenia. Mówić TAK nowym doświadczeniom. Mówić: ok. spróbujmy! 

Dzięki takiemu w cudzysłowie “zmuszeniu” się – spróbowałam wielu nowych rzeczy. Pierwszy raz poszłam na paznokcie (teraz chodzę już regularnie), wzięłam (z powodzeniem!) udział w różnych konkursach, kupiłam sobie sprzęt, na który normalnie nie wydałabym tylu pieniędzy – a jednak bardzo go potrzebowałam! 

Bycie na tak sprawiło, że w moim życiu pojawiło się mnóstwo okazji do radości – tej wewnętrznej, we mnie, jak i dzielonej z innymi.

W tym roku już nie potrzebuję wsparcia. Nie potrzebuję, aby ktoś (lub coś) popychało mnie do przodu. Dziś sama, pełna radości, ciekawości i ekscytacji mówię światu: TAK! Mówię: ZRÓBMY TO! SPRÓBUJMY!  

Moim słowem roku 2023 jest: otwartość.

W tym roku z otwartością przyjmuję wszelkie nowości i wyzwania. Już nie potrzebuję wsparcia – dziś mam w sobie odwagę w próbowaniu nowego. 

Dziś już nie oceniam i nie zastanawiam się nad tym, jakie coś jest. Jak bardzo jest zgodne ze mną. Jak bardzo do mnie pasuje. Dziś mówię – jestem otwarta na nowe. Jestem otwarta na doświadczanie.

Niektórzy potrafią robić sobie 30 punktową listę celów i postanowień na rok. Ja mam tylko jeden zapisany punkt: przeżyć ten rok z moim słówkiem. Dzięki temu wiem, że za te 365 dni zajdzie we mnie ogromna przemiana. I będę z niej szczęśliwa. 

Często słyszy się, że ograniczenia są w nas, w naszych głowach. Ale wiesz co? Dopóki to my nie zauważymy jak bardzo sami się ograniczamy – nigdy nie zrozumiemy tych słów. I zawsze będziemy więźniami samych siebie.

Gdybym zadała Ci pytanie: co obecnie jest Twoim największym pragnieniem, zachcianką, jaką chciałabyś spełnić – to co by to było?

Czy jest taka rzecz, którą chciałabyś kupić, a może jest takie miejsce, które chciałabyś odwiedzić, ale… z jakiegoś powodu odmawiasz sobie tej przyjemności? Co Cię powstrzymuje przed spełnieniem tego marzenia? I nie, nie, nie, nie pytam Cię o pieniądze. Pytam o Twoje przekonania. Bo to o nich dziś porozmawiamy.

Czy lubisz być doceniana, za świetnie wykonaną pracę? Co czujesz, kiedy widzisz, że udało Ci się osiągnąć założony cel? Ba, mało tego – cel, który sama sobie postawiłaś.

Czujesz że jesteś z siebie dumna? Czy czujesz w sercu motylki, których trzepot skrzydeł układa się w dźwięk: udało Ci się! Udało Ci się!! Zrobiłaś to!

Ach, radość z tego, co udało nam się samemu dokonać jest szalenie niesamowita! To jest ten najsłodszy owoc włożonego trudu i wysiłku. 

Powiedz mi, czy czując te wszystkie rozpierające ciało emocje czy śmiało możesz powiedzieć, że zasłużyłaś na nagrodę?

Co było by tą nagrodą? Wyjście z koleżankami do restauracji lub knajpy? Celebracja sukcesu delikatnym zderzeniem kieliszków i szerokim uśmiechem na buzi? A może zakup nowego iPada lub komputera? O… a może tej obrzydliwie drogiej torebki?
Oj sukces jest bardzo przyjemny, prawda?! 

A co gdyby nie udało Ci się osiągnąć tego celu? 

Nakręciłaś się już na iPada, przed snem zdążyłaś setki razy krzyknąć cheers! z przyjaciółkami, ale cel wciąż jest nieosiągnięty… 

Czy ta torebka, na którą chorujesz od miesięcy, naprawdę nie może być Twoja? Czy tak wygląda porażka? 

Jeśli poczułaś, że ten tekst jest o Tobie, jeśli choć raz odmówiłaś sobie spełnienia marzenia, rozpieszczenia siebie, jeśli odmówiłaś sobie wynagrodzenia za  trudu jaki włożyłaś w osiągnięcie celu – to wciśnij teraz pause i napraw swój błąd. I mówię to śmiertelnie poważnie.

Nigdy, ale to nigdy w życiu nie traktuj rzeczy i pieniędzy jako nagrody za osiągnięcie celu. Cele mogą być różne. Mogą być śmiesznie małe, głupie, oczywiste. Jeśli stawiając sobie cel masz pewność, że uda Ci się go osiągnąć – to oszukujesz samą siebie nagradzając się. 

Ale jeśli wyznaczysz sobie cel i mimo usilnych starań nie uda Ci się go osiągnąć – wierz mi, będę pierwszą osobą, która powie Ci, że jest z Ciebie dumna! Bo próbowałaś. Bo dałaś z siebie wszystko! Zrobiłaś wszystko co mogłaś. 

Wiesz jakie jest jedno z moich ulubionych powiedzeń: jeśli zaczniesz oceniać rybę pod względem jej zdolności wspinania się na drzewa, to przez całe życie będzie myślała, że jest głupia.

Czasem tak jest. Nie wszystkie nasze cele są możliwe do spełnienia. Możemy marzyć, chcieć, ale nie uda nam się. Na naszej drodze może być mnóstwo przeszkód, których my po prostu nie widzimy, nawet nie zdajemy sobie sprawy z ich istnienia!

Czy to znaczy, że nie zasłużyliśmy na nagrodę? Bo nam się nie udało?

Z dzisiejszego odcinka chciałabym, abyś zapamiętała jedno: nie musisz osiągać rzeczy wielkich aby sprawić sobie przyjemność. Rozpieszczanie siebie to nie nagroda. To Twój wyraz miłości do siebie i troski. 

Odpoczywaj, kiedy jesteś zmęczona. 

Idź z koleżankami do knajpy, jeśli chcesz spędzić z nimi czas.

Kup sobie tę torebkę, skoro tak bardzo skradła Twoje serce i jest dla Ciebie ważna.

I kup ten komputer – jeśli naprawdę tak go potrzebujesz. 

Doceniaj siebie za każdy trud i każdy sukces. I niech Twoja radość z drogi którą przeszłąś będzie tak wielka, tak prawdziwa jak w ostatniej scenie legalnej blondynki, kiedy Elle Woods krzyknęła “we did it!” 

Rozpieszczaj siebie bez względu na osiągnięcia.

Czy zdarzyło Ci się kiedyś przeżywać coś negatywnego zbyt długo? Przejmować się czymś zbyt długo? Zamartwiać się czymś, na co nie bardzo miałaś wpływ? 

A może masz czasami tak, zwłaszcza wieczorami, niby chcesz odpocząć, zrelaksować się, ale czujesz, że Twoja głowa jest tak niemiłosiernie ciężka… że aż nawet ciężko Ci utrzymać powieki w górze? 

Jest tyle rzeczy, którymi potrafimy się zamartwiać każdego dnia… Praca, pieniądze, relacje, rodzina, przeszłość, przyszłość… ech… 

Myślisz sobie czasem, że chciałabyś, aby inaczej wyglądało Twoje życie?

Te myśli są strasznie toksyczne… wysysają z nas całą energię, całą sprawczość… 

Jak je powstrzymać? Co możesz zrobić, aby wyciszyć myśli i odpocząć? Jak przestać się zamartwiać? Jak odpuścić? 

Dziś opowiem Ci o mojej ulubionej technice odpuszczania. Ale od razu uprzedzam – moja mama jej we mnie nie znosi!

Moja mam uwielbia mieć wszystko zaplanowane. Ona już we wtorek wie, co będzie robić w sobotę za dwa tygodnie. Mało tego! Stara się przewidzieć kłopoty, które mogłyby pojawić się na drodze do realizacji planu i już obmyśla wszystkie możliwe rozwiązania. 

Następnie dzwoni do mnie i pyta: Asia, co robicie za dwa tygodnie w sobotę? Bo ja wymyśliłam… i tu opowiada mi cały scenariusz na każdą czarną godzinę i te po między też. 

I wtedy wpadam ja, cała na biało i mówię: mamuś, do tego czasu plany mogą nam się zmienić jeszcze 10 razy, zapytaj mnie o nie w piątek rano za dwa tygodnie to powiem Ci co będę robić w sobotę. 

Taak… moja mama nie znosi tego we mnie. Nie rozumie, jak można tak nic nie planować. 

A odpowiedź jest bardzo prosta: rozczarowania bolą. Kiedy się na coś nastawimy a zdarzenia nie układają się po naszej myśli, los rzuca kłody pod nogi a gwiazdy na niebie układają się w wielki wykrzyknik – z człowieka uchodzi cała energia i radość. Ma wrażenie, jakby za te swoje plany płacił bardzo dużą cenę. 

A nie tak powinno być. Piękne chwile nie powinne mieć smaku goryczy.

Bo widzisz, odpuszczanie to nie to samo co bycie obojętnym. Odpuścić to przestać walczyć, działać, zastanawiać się. Gdybym miała porównać do czegoś odpuszczanie, powiedziałabym, że jest jak płynięcie kajakiem po rzece. Nie musisz wiosłować, aby posuwać się do przodu, aby płynąć. Pewnie, możesz to robić, wtedy będziesz płynąć szybciej, ale będziesz też mieć dużo mniej czasu na reakcję, a twoje ruchy będą gwałtowne, chaotyczne. A kiedy nagle okaże się, że przed tobą jest przeszkoda – bardzo możliwe że stracisz równowagę i wpadniesz do wody. Natomiast jeśli będziesz biernie poruszać się po tej rzece, będziesz mieć czas na obserwowanie trasy a Twoje ruchy będą spokojne, opanowane – unikniesz katastrofy i będziesz płynąć dalej swoim własnym tempem suchy.

Kiedyś przeczytałam bardzo fajne zdanie: pośpiech jest złym doradcą. Takich złych doradców możemy znaleźć wielu, to będą też emocje. 

Dlatego… gdy dzieje się coś złego, kiedy natrafiam w swoim życiu na przeszkodę, coś zaczyna mnie trapić, sprawia, że moje plany zaczynają sypać się a rzeczywistość nie wygląda tak jak sobie to wymyśliłam… – odpuszczam. Podnoszę wiosła i pozwalam rzece prowadzić mnie. Dopiero kiedy emocje uspokoją się, krew przestanie buzować a w głowie zrobi się przestrzeń na jasne myśli: zaczynam układać nowy plan. 

Zastanów się, czy w czasie burzy, wielkiej ulewy i jeszcze większego wiatru – wychodzisz do ogrodu aby na nowo ustawić wszystkie poprzewracane doniczki? 

Nie. Nie robisz tego. Mogłaby Ci się stać krzywda. Czekasz więc spokojnie w domu, wtulasz się w najcieplejszy koc i popijasz gorącą herbatę z gałązką rozmarynu, plastrem pomarańczy i goździkami. I nie myślisz o tym, że na dworze jest zimno i mokro. Pocierasz stópką o stópkę i myślisz sobie jak bardzo Ci teraz błogo. 

Ale sama świadomość, że powinno się odpuścić, nie zawsze pomaga. Tak samo jak nie pomaga powiedzenie osobie wkurzonej: uspokój się. 

Wiesz co ja robię, kiedy muszę odpuścić a jestem w silnych emocjach? 

Wyobrażam sobie jedną scenę. Jeśli jesteś z pokolenia lat 90tych to może kojarzysz taką bajkę fabularną, która leciała na Jetix: Dziwne przypadki w Blake Holsey High.

W jednym z odcinków Josie trzymała w ręce dziennik i powiedziała do siebie: dorzuć wszystkie rzeczy, które cię bolą. Jeszcze nie rozumiała tych słów. Ale popatrzyła na dziennik i nagle wszystko stało się jasne – z calej siły odrzuciła go daleko od siebie. 

Kiedy czuję, że muszę odpuścić – w myślach odrzucam od siebie dziennik i obserwuję, jak wypadają z niego wszystkie kartki. Robi się w nim przestrzeń. 

Taka wizualizacja pomaga mi złapać oddech i wprowadzić spokój. 

Ale ta metoda nie zawsze się sprawdzi.

Jeśli jest coś, co Cię trapi tak mocno, że nawet wyobraźnia nie jest w stanie Ci pomóc – odrzuć to od siebie dosłownie. Weź coś ciężkiego, jakąś wielką gałąź czy badyl, napisz na nim albo wyryj ostrym nożem słowo, które jest powodem twojego zmęczenia, frustracji, obaw i odrzuć to daleko od siebie. 

Odrzuć to. Wyżyj się. Uwolnij się. 

Pamiętaj, nie przejmowanie się to nie to samo co bycie obojętnym. To danie sobie czasu i przestrzeni na odnalezienie się w nowej sytuacji i ułożenie nowego planu.

Wiesz ile trwała wojna trojańska? 10 lat. Po 10 latach ktoś wpadł na genialną intrygę, polegającą na uśpieniu czujności wroga i podarowaniu mu wielkiego, drewnianego konia. Kiedy mieszkańcy troi świętowali sukces, popili, pobalowali i poszli spać, wtedy grecy zaatakowali i tym samym – zakończyli wojnę. Ponoć to właśnie stąd wzięło się powiedzenie: nigdy nie ufaj swoim wrogom, nawet gdy wydają się przychylni. 

A Ty, czy wiesz kto dzisiaj jest Twoim wrogiem, który nie pozwala Ci żyć wolniej?

Pamiętasz jak jeszcze z dwa lata temu panowała moda na multitasking, wielozadaniowość? Zwłaszcza w mediach społecznościowych typu instagram i facebook można było zobaczyć posty, w których ludzie wręcz z dumą mówili ilu tu nie mają projektów, jak dużo mają pracy, jak bardzo się realizują a to wszystko – dodaje im sił do dalszego działania! 

Nassim Taleb powiedział: Dopiero niedawno „ciężka praca” stała się powodem do dumy, a nie wstydu z powodu braku talentu, finezji i, przede wszystkim, sprezzatury.

Moda na slow, którą mamy obecnie, musiała przyjść. Po prostu musiała. Bo nasz organizm nie jest w stanie być na wysokich obrotach non stop. Jego skrajne wykończenie to była kwestia czasu. Nic więc dziwnego, że dziś wypicie kawy w ciszy, z dala od komputera i mediów społecznościowych urosło do rangi celebracji chwili. 

A jednak. Mimo tak popularnego trendu uważności i tego tu i teraz – ja wciąż dostaję od moich czytelniczek pytania: jak żyć wolniej? Nagle okazuje się, że ta filiżanka kawy to za mało. Praktykowanie uważności i wdzięczności to za mało. 

Dlaczego? 

Czy wiesz dlaczego Grecy przegrali wojnę trojańską z plemieniem achajów? Bo ulegli namowie jednego człowieka, wojownika Sinona. Sinon był synem oszusta. Jego misją było za wszelką cenę przekonać Greków, do wprowadzenia drewnianego konia do Troi, co też uczynił. Zastanawiasz się pewnie – czy serio nie było tam nikogo, kto powiedziałby, że to zły pomysł? 

Był ktoś taki – księżniczka Troi, Kasandra. Kasandra miała dar przepowiadania przyszłości. Ale na Kasandrę Apollo rzucił kląstwę – nikt nie będzie wierzył jej przepowiedniom. 

To, co widzisz w mediach społecznościowych, reklamach w telewizji i bilboardach – to konie trojańskie. Wszelkie hasła reklamowe, bliscy, rodzina, znajomi, którzy  mówią Ci, że musisz coś osiągnąć, musisz przeć do przodu, pracować więcej, zarabiać lepiej, być piękniejsza i mieć większe zasięgi – to wojownik Sinon, syn oszusta. Natomiast Twoje emocje, Twoja mądrość i Twoje przekonania – to księżniczka Kasandra. 

Jeśli chcesz żyć wolniej, musisz zdjąć klątwę z Kasandry i uwierzyć jej słowom. A zrobisz to, zaglądając w głąb siebie i poznając swoje wartości. 

Pamiętaj: nieważne co mówią media, kto czym się chwali, czego nie osinągnął, jak wielką presję na Ciebei wywiera – Ty jesteś sobą. Tylko Ty wiesz czego potrzebujesz aby poczuć wewnętrzny spokój i równowagę. To Ty wyznaczasz granice swoich działań. Jeśli następnym razem poczujesz, że czegoś jest w Twoim życiu za dużo – postaw granice. Postaw granice i powiedz “nie”.
W przeciwnym razie – znów wpuścisz do swojego życia konia trojańskiego. A przecież wiesz, czym to się skończyło poprzednim razem…

Czy wiesz dlaczego dzieci płaczą tuż po narodzinach? Bo jest im zimno. Do tej pory siedziały sobie w ciepłym w brzuszku, w którym było 36,6 stopni, i nagle ktoś wyciągnął je z tych przytulnych warunków – na chłód. Dyskomfort, jaki wtedy czują, powoduje u nich płacz. 

Pierwsze chwile maluszka na świecie są bardzo ważne – z jeszcze jednego powodu. W tych chwilach, mały człowiek uczy się pierwszej czynności – oddychania. 

Kiedy jesteśmy dorośli, oddychanie staje się dla nas czynnością naturalną. Nie zastanawiamy się nad tym, czy powinniśmy wziąć teraz wdech, czy zrobić wydech. Ba, nie zastanawiamy się nawet nad tym, czy powinien on być głęboki czy płytki. A w chwili nagłego strachu, przerażenia – nie myślimy o tym, by nagle wstrzymać oddech. I nikt nam wtedy nie mówi: ej, zacznij już oddychać, już jest bezpiecznie.

To wszystko dzieje się “samo”. 

A jednak! 

W chwili ogromnego stresu, paniki – tracimy kontrolę nad naszym oddechem. Oddychamy szybko, płytko, przestajemy logicznie myśleć. I nagle okazuje się, że oddychanie, tak naturalne – sprawia nam ogromną trudność. Nie potrafimy opanować oddechu.

W takich chwilach bardzo pomocna jest obecność drugiej osoby, która powie: hej, popatrz na mnie – rób to co ja: weź głęboki wdech….. i powolny wydech… jeszcze raz… Świetnie Ci idzie.

Umiejętność kontrolowania swojego oddechu jest dla nas bardzo ważna. Spokojny oddech pomaga nam obniżyć tętno, ustabilizować ciśnienie krwi i zmniejszyć w niej poziom kortyzolu. Osłabia też działanie ciała migdałowatego w naszym mózgu, odpowiedzialnego za uczucie lęku, strachu i stresu.

Zauważyłaś, że to właśnie z tych powodów bierzemy głęboki wdech, kiedy musimy stawić czoła wyzwaniu, oczyścić umysł ze złych myśli i opanować emocje? 

Czy wykipiało Ci kiedyś mleko z garnka? Z ludzkimi emocjami jest podobnie jak z gotowaniem mleka: wystarczy chwila nieuwagi, około 1-2 minuty, aby nasze ciało zalały negatywne emocje. Umiejętność kontrolowania swojego oddechu jest jak wyłączenie kuchenki i delikatny podmuch, który sprawia, że piana mleka opadnie a mleko nie wykipi i nie zaleje wszystkiego co jest dookoła… 

Czy widzisz, jak wielkie znaczenie w naszym życiu ma tak ignorowana na co dzień rzecz jak oddech? 

Dlatego właśnie powstał ten podcast: Złap oddech. Każdy z nas mierzy się w swoim życiu z trudnymi sytuacjami, powodującymi w nas niepokój, strach i dezorientację. A oddech jest pierwszą czynnością, którą możemy wykonać, aby zachować spokój i móc trudne sytuacje – uczynić łagodniejszymi. 

Mam nadzieję, że dzięki temu podcastowi i Ty złapiesz swój oddech w pełnym chaosu i pośpiechu świecie. 

W końcu – wolno nam żyć wolniej. 

Ściskam Cię mocno
Asia