Poranek. Sięgam po telefon i widzę powiadomienie z aplikacji bankowej: gratulujemy pierwszego roku działalności! Matko, to już rok?! – w mojej głowie zrobił się niezły error. Patrzyłam na te słowa i nie mogłam uwierzyć. Dawid, udało się! – krzyczałam już o szóstej rano.

Może moja ekscytacja tym wydaje Wam się trochę na wyrost, może nawet dziwna, ale dla mnie – porzucenie etatu i otworzenie swojej firmy momentami zacierało granice z szaleństwem.
Przez ostatnie lata pracowałam w branży spożywczej na stanowisku pełnomocnika ds. bezpieczeństwa żywności. Miałam stałą pensję, pewną posadę i doświadczenie, dzięki któremu praca nie była dla mnie stresująca mimo ogromnej odpowiedzialności. A jednak, tuż na początku pandemii postanowiłam złożyć wypowiedzenie. I mało tego, zacząć pracę w zupełnie innej branży!

365 dni działalności gospodarczej

Zakładając własną działalność postawiłam sobie jedene warunek: od dziś będę pracowała tylko z takimi ludźmi, którzy kierują się podobnymi wartościami do moich. Wzajemny szacunek i dobre emocje były i wciąż są dla mnie decydującym czynnikiem wpływającym na to, czy podejmę z kimś współpracę z czy nie.

Własna działalność dała mi szansę wsłuchania się w potrzeby mojego ciała i pozwoliła szanować je.

Kiedy zaczynałam działalność, wiedziałam, że nie będę od razu zarabiać tyle, aby móc utrzymać ten sam status co na etacie. Nie przechodziłam z pracy do pracy na podobne stanowisko. Zaczynałam coś zupełnie nowego!

Obliczyłam ile powinnam miesięcznie zarabiać, aby wyjść na ZERO, aby nie dokładać do firmy i tego się trzymałam.  Nie narzucałam na siebie żadnej presji. Wszystko co zarobiłam powyżej, traktowałam jak miły dodatek.

Wiedząc, że nie będę pracować 160 godzin w miesiącu, postanowiłam wsłuchać się w moje ciało i dowiedzieć się – jak lubi pracować i jakie są jego potrzeby. Kiedy jestem najefektywniejsza, a kiedy mam spadek energii.

To była jedna z lepszych rzeczy, jaką mogłam dla siebie zrobić. 

A możliwość pracy z ludźmi, którzy czują podobnie do mnie i mają podobne wartości sprawia, że bez jakichkolwiek obaw mogę moim Girlboss powiedzieć, że mam zjazd energii, łamie mnie ciśnienie, źle się dziś czuję i usiądę do pracy później.

Wzajemny szacunek do własnych potrzeb jest czymś nieocenionym! 

Moyemu – studio kreatywne Twojej marki

Własna działalność sprawiłam, że zostałam zmuszona do uwierzenia w siebie i wzięcia odpowiedzialności za decyzje, które podejmuję. 

Nie ma obok mnie osoby, która powiedziałaby mi, że w czymś popełniam błędy, powinnam się podszkolić, jeśli chcę działać w tej branży, albo że coś powinnam umieć.

Obserwuję w czym czuję się pewnie, zbieram feedback od moich Girlboss i sama tworzę swoją własną ścieżkę. Odkrywam w sobie nowe pasje, które później przekształcam je w umiejętności.

A dzięki temu, że sama tworzę swój zawód, swoją własną specjalizację, czuję szaloną radość, że nikt nie może zamknąć mnie w ramach. To daje mi poczucie ogromnej wolności!

sklep.wolnowolniej.pl

Z kodem damradę!
e-book: Oszczędzaj dzięki uważności i życiu wolniej
kupisz z 30% zniżką!

Niedawno zastanawiałam się też nad pracą na etacie. Co by się musiało zmienić, abym na niego wróciła. 

I ze smutkiem doszłam do wniosku, że nie ma znaczenia dla mnie, czy prowadzę firmę czy jestem u kogoś zatrudniona. Chcę być szanowana i traktowana po partnersku. To jest dla mnie najważniejsze. 

A na etacie, zwłaszcza w większych firmach, często na próżno szukać człowieczeństwa. W końcu nie ma ludzi niezastąpionych, prawda?

Za każdym razem to samo: znajdujesz ogłoszenie o pracę, wysyłasz CV, umawiacie się na rozmowę i… choć cieszysz się, że Twoja kandydatura została pozytywnie rozpatrzona, to znów słyszysz te słowa: najpierw zatrudnimy panią na okres próbny.

Kiedyś bardzo drażniły mnie te słowa. Zależało mi na pracy, bardzo mi zależało, a już na dzień dobry dostawałam informację: zobaczymy, czy pani sprawdzi się w tej roli.
W końcu, wiadomo, płacę to wymagam.

Ale czy na pewno tak jest?

Okres próbny to czas także dla Ciebie

Kiedy zaczynałam swoją karierę zawodową, bardzo zależało mi na złapaniu doświadczenia. To był mój cel! W mojej głowie była wizja zawodu, który docelowo chciałam wykonywać i wiedziałam, jaką ścieżką muszę do niego iść.
Ale wtedy, poza nauką do wymarzonego zawodu, ważne były też dla mnie pieniądze. W końcu człowiek dopiero co skończył studia, usamodzielniał się, wychodził za mąż, kupował mieszkanie…

Choć w tamtej chwili nie zdawałam sobie z tego sprawy, to z żalem do samej siebie muszę przyznać, że wtedy narzucałam na siebie ogromną presję, która skutecznie odbijała się na moim zdrowiu.

Okres próbny, w tamtych czasach, był dla mnie swego rodzaju być albo nie być.

A dziś?

Dziś inaczej patrzę na okres próbny. Kiedy zaczynam nową pracę i słyszę: pierwsza umowa będzie na trzy miesiące, na czas próbny – cieszę się i czuję ulgę.
Dziś okresu próbnego nie odczytuję w kontekście być albo nie być, pokazania się z jak najlepszej strony, nie narzucam na siebie żadnych presji. Dziś – to jest czas dla mnie.

Okres próbny jest dla dwóch stron.

Dla pracodawcy, aby zobaczył czy odnajdujesz się w tej pracy, czy osoba na tym stanowisku jest faktycznie potrzebna, czy umiejętności, które posiadasz będą teraz przydatne, a także zwyczajnie – czy po prostu nadajecie na tych samych falach.

Ale także jest to czas, w którym my możemy podjąć decyzję, czy warunki pracy w tej firmie nam odpowiadają. Czy atmosfera jest taka, na jakiej nam zależy? Czy pensja jest adekwatna do czynności, które mamy wykonywać?

A jeśli któreś z nas nie czuje się w tej współpracy dobrze – może zwyczajnie nie przedłużyć umowy.

E-book: Oszczędzaj dzięki uwazności i życiu wolniej to 5 rozdziałów i aż 60 stron wiedzy, 14 akruszy pomocniczych w formacie PDF i excel,

dzięki którym poznasz swoje zwyczaje konsumenckie w taki sposób, aby móc bez wyrzeczeń, skutecznie i długotrwale wprowadzić takie zmiany, dzięki którym będziesz oszczędzać coraz większe sumy.

Dlatego kiedy dziś zaczynam z kimś współpracę – obserwuję swoje emocje. Patrzę, jak reaguje moje ciało na wiadomości, pojawiające się imię na telefonie, komunikat o nowym mailu od tej osoby. I jeśli czuję, że energia między nami jest zaburzona – odchodzę.

Poza pracą jest jeszcze życie prywatne. 
A na dłuższą metę, kiedy w pracy jest źle – te emocje przełożą się na nasze relacje: z ukochanym, z rodzicami, rodzeństwem. I nagle może zdarzyć się tak, że nim się obejrzymy – zostaniemy sami.

Więc kiedy następnym razem dostaniesz informację, że pierwsza umowa będzie na czas próbny – pamiętaj o sobie.

Niedawno rozmawiałam z koleżanką o zakładaniu swojej działalności. Koleżanka powiedziała wtedy, że będąc już 10 lat na swoim, nie wyobraża sobie pracować na etacie. Czy ja sobie wyobrażam powrót na etat? Tak, jak najbardziej! Ale czy jest to możliwe? Szczerze wątpię.
I nie dlatego, że podoba mi się wolność, którą daje własna działalność. Bez względu czy pracuje się na etacie, czy na własnym – są rzeczy, które muszą zostać wykonane w terminie, i nie podlega to żadnym negocjacjom. Wręcz przeciwnie! Będąc na swoim mam szalenie nieregularny czas pracy! Najczęściej pracuję do godziny dziesiątej rano, a później… ponownie siadam do pracy koło szesnastej, kiedy większość osób wylogowuje się ze służbowych myśli, aby móc w pełni oddać się rodzinie.
Zastanawiacie się jak to może być “fajne”?

Aby móc powiedzieć Wam dlaczego postanowiłam rzucić etat i zerwać z branżą spożywczą, muszę pokrótce opowiedzieć Wam czym zajmowałam się przez ostatnie siedem lat…

Dlaczego postanowiłam rzucić etat i zerwać z branżą spożywczą

Moja kariera zawodowa przebiegła iście książkowo. Będąc na studiach (studiowałam technologię żywności i żywienie człowieka) zafascynowało mnie bezpieczeństwo żywności, przeprowadzanie audytów, tworzenie procedur, które mogłyby coś usprawnić. Czułam się w tym szalenie spełniona! Miałam poczucie, że mogę wykorzystać dwie moje mocne strony: twórczość i kreatywność oraz dokładność i zamiłowanie do porządku. I nie mam tu na myśli pedantyczności. Po prostu lubię, kiedy wszystko jest robione tak jak powinno, zgodnie ze sztuką. To daje poczucie spokoju i sprawia, że można uniknąć wielu nerwów.

Jeszcze będąc na studiach, dostałam się na wymarzone płatne praktyki! Zawsze chciałam być audytorem, jeździć po sklepach czy firmach, patrzeć z czym sobie nie radzą i proponować lepsze rozwiązania. A tu miałam taką możliwość!
Mało tego, mając jeszcze studenckie mleko pod nosem, mogłam zweryfikować swoją wiedzę i zobaczyć, w czym jeszcze muszę się poduczyć, w jakich dziedzinach złapać doświadczenie, aby być najlepszym audytorem świata.
To było szaleństwo! Naprawdę czułam, że to była największa szansa jaką mógł zaoferować mi świat, a ja z tej szansy skorzystałam!

Z planem na siebie, zaczęłam krok po kroku realizować mój cel. 

Zatrudniłam się w fabryce spożywczej w dziale kontroli jakości. Codziennie, przez prawie dwa lata, chodziłam na halę produkcyjną. I muszę Wam powiedzieć – zakochałam się w tych ludzi z produkcji! Uwielbiałam spędzać z nimi czas. Na każdej zmianie miałam swoją ekipę, z którą mogłam przegadać całą zmianę, równocześnie pomagając im w ich pracy.

Z biegiem czasu okazało się, że zdecydowanie lepiej czuję się na hali produkcyjnej, niż w biurze.

Tylko problem był taki, że wielu ludzi z biur – zupełnie inaczej patrzyło na ludzi z produkcji.
Patrzyli na nich jak na… sama nie wiem jak to nazwać? “Gorszy sort”, “margines”, jak na kogoś mniej wartego, tylko dlatego, że wykonuje pracę fizyczną.

Nie podobało mi się to. Nie podobało mi się to co widziałam i co słyszałam.
Nie podobała mi się ta hierarchia biur. Nie podobało mi się to wywyższanie się, ani to, że stanowisko miało decydować o naszej wartości – także wśród ludzi z biur.  To nie był mój świat.
Zwolniłam się.

I chyba już nie muszę mówić Wam, co było dalej?

Kolejna praca na etacie, kolejna fabryka i kolejny podział ludzi na lepszych i gorszych. I choć zawodowo czułam się szalenie spełniona w tej firmie, tak moje wewnętrzne zasady i wartości kłóciły się z tym, z czym muszę się mierzyć na co dzień.

Aż pewnego dnia usłyszałam od mojej przełożonej: Asia, nigdy nie będzie tak, że będziesz się w pracy ze wszystkimi lubiła. 

I wiecie co?
To był bodziec.

Zaczęłam zastanawiać się: dlaczego mam pracować z ludźmi, z którymi się nie dogaduję? Mam 29 lat. Przede mną jeszcze 36 lat pracy! Mam przez 36 lat pracować z ludźmi, z którymi się nie lubię? Przez 36 lat pracować i nie patrzeć na to jak się czuję, co przeżywam, bo liczą się tylko pieniądze i zarabianie? Nie zarabiam aż tyle, aby pieniądze były dla mnie motywacją.

Mam dopiero 29 lat. To nie jest czas na nerwy. To jest czas na przeżywanie najwspanialszych chwil mojego życia! Na dobre emocje, na szaleństwo i głośny śmiech! Jestem za młoda, aby nazwa stanowiska miała cokolwiek o mnie mówić.
Rozumiecie: stanowiska. Nawet nie tytuł naukowy.  Ogólnie przyjęta nazwa stanowiska.

Wiec rzuciłam pracę!

Postanowiłam pójść w kierunku świata online, w którym zbierałam przez kilka lat doświadczenie prowadząc blog, ucząc się o social mediach, jeżdżąc na branżowe konferencje i czytając książki o tym jak funkcjonują biznesy online.
Kiedy powiedziałam o moim pomyśle przyjaciołom, ci zaczęli popychać mnie w tym kierunku. Mówili mi: Asia, masz wiedzę! Masz doświadczenie! Nie bój się! Działaj, kobieto!

I dziś moje ogólnie przyjęte stanowisko mogłoby nazywać się: wirtualna asystentka/managerka. A oficjalnie, w naszej dwuosobowej strukturze, maile podpisuję: prawa ręka i lewa noga. Bo takie właśnie dzierżę stanowisko – pomagam, wspieram, działam. Wybijam złe pomysły z głowy i dodaję smaku tym już powstałym.  Ściągam ciężar z barków i daję czas.
A co najważniejsze: w tej naszej dwuosobowej strukturze – nie ma szefa. Jesteśmy partnerkami. Jesteśmy dwoma firmami, które razem współpracują. Które mają jeden cel. W której każda z nas ma swoją działkę i realizuje ją najlepiej jak potrafi! Obie jesteśmy specjalistkami, choć każda w innej dziedzinie. I żadna z nas nie jest gorsza, bo zajmuje się czymś innym, niż ta druga.

Czy wyobrażam sobie powrót na etat? Tak.
Czy jest to możliwe? Szczerze wątpię.
Dlaczego?

Chciałabym, aby pracodawcy zrozumieli, że pracownik nie jest niewolnikiem.

Pewnie, nie ma ludzi niezastąpionych. Ale gdyby nie ci ludzie na dole, nie byłoby tych na górze.
I pewnie, pieniądze są ważne. Ale nie są ważniejsze od nas.

Więc ja wybieram dom.
Wybieram radość.
Wybieram dobre emocje i brak nerwów z zewnątrz.

Koniec końców to właśnie liczy się w życiu – życie.
W każdym znaczeniu tego słowa.

Więc teraz pytanie do Was: jakie chcecie mieć to życie? Pełne jakich emocji? Jakich relacji? Co jest dla Was najważniejsze?

Zawsze wydawało mi się, że tak musi wyglądać życie: wspólna codzienność, wspólne mieszkanie, wyjście z domu o siódmej i powrót o szesnastej. Chwila czasu dla siebie razem i dla siebie osobno. A kiedy nadejdzie koniec miesiąca – ten sam, stały przelew na konto bankowe – wypłata. I tak miesiąc za miesiącem.
Odkąd pamiętam mówiło się o stabilizacji i bezpieczeństwie finansowym. O tym, że powinno się odkładać pieniądze na przyszłość, bo nie wiadomo jaka ona będzie. I mówiło się też, że niczego nie powinno nam brakować.
Tylko nikt nie powiedział, czym jest to “niczego” czego nie powinno nam brakować i czym jest to “wszystko”, na które powinniśmy móc sobie pozwolić.

Toksyczna praca to toksyczny dom

Moje rzucenie etatu było częściowo przemyślane, a częściowo pod wpływem uczuć. I nie mam tu na myśli działania pod wpływem emocji, uniesienia się dumą czy honorem, rzuceniem wypowiedzenia przez chwilowe nerwy, kłótnie, sprzeczkę. Uczucie, które mną kierowało, to zmęczenie psychiczne.

Miałam dość niepotrzebnych nerwów i problemów. Wiadomo, kiedy się pali, nerwy zawsze będą i tego nie da się uniknąć. Ale ja nie o takich nerwach mówię. Mówię o toksycznych ludziach stwarzających konflikty. To właśnie oni są/byli moimi niepotrzebnymi nerwami. Bo w relacji z ludźmi – najbardziej cenię sobie dobre wibracje i wzajemne wsparcie.
Lecz kiedy w naszym życiu zawodowym od dawna dzieje się źle – na próżno szukać dobrych wibracji i wsparcia we własnym domu. Koniec końców te negatywne emocje z pracy prędzej czy później nami zawładną i przyniesiemy je do sypialni. Bo jeśli czegoś nie możemy zmienić, jeśli trudno jest się nam z czymś uporać psychicznie, tym trudniej jest nam przejść nad tym do porządku dziennego – tym bardziej, kiedy to co się dzieje jest tak bardzo sprzeczne z tym w co wierzymy.

Po czterech miesiącach życia bez etatu, nasze małżeństwo przeszło ogromną zmianę!

Okazało się, że etatowe nerwy udzielały nam się znacznie bardziej, niż myśleliśmy. Wraz z etatem skończyło się w naszym domu warczenie, zmęczenie i brak zrozumienia. Mało tego! Odkąd siedzę w domu rozwijając swoją firmę, w naszym domu pojawiło się więcej zrozumienia niż kiedykolwiek było go przedtem. Dbamy też o siebie w inny, wcześniej niedoświadczony przez nas sposób.

Staliśmy się dla siebie bardziej wyrozumiali. Każde z nas zaczęło w inny sposób zauważać, jak drugie stara się zapewnić dobre emocje drugiemu.

Ja zdecydowanie odnajduję się w dbaniu o dom. Kiedy tylko mąż wychodzi do pracy, biorę się za ogarnianie bałaganu: sprzątam łazienkę, kuchnię, salon i sypialnię. Wiele nie trzeba, bo robię codziennie coś, codziennie troszkę. Uwielbiam widok naszego posprzątanego mieszkania. Bije wtedy od niego niesamowity spokój. I dopiero kiedy jest ono posprzątane – widać jakie jest piękne, harmonijne, cudowne!

Mąż, natomiast, daje mi poczucie spokoju i finansowego bezpieczeństwa. Rozumie, że rozkręcenie swojej marki nie jest proste, a przy tym jest ze mnie niesamowicie dumny, patrząc na efekty mojej pracy.  I choć można by powiedzieć, że przecież całymi dniami siedzę w domu, więc to, że jest czysto i jest posprzątane, to coś oczywistego – za każdym razem mąż pokazuje mi wdzięczność za to, jak dbam o niego i o dom.

Obecna sytuacja nauczyła mnie, że wraz z odjęciem stresów, odchodzą oczekiwania względem drugiej osoby. Złość, nerwy, nabuzowanie – te wszystkie negatywne emocje, które w nas są – odpychają od nas ludzi. Niestety – także tych nam najbliższych. Sprawiają, że się od nas ucieka.  I nie dlatego, że my budujemy mur przed nimi. Bo kiedy w jednej dziedzinie naszego życia dzieje się źle, inną jego sferę staramy się nadmiernie kontrolować. Ale kiedy postawimy na szali pieniądze i emocje – okazuje się, że pieniądze wcale najważniejsze nie są. Bo co nam po pieniądzach, kiedy relacja się psuje?

Po tych czterech miesiącach już w pełni mogę stwierdzić, że to była najlepsza decyzja!
Choć strach był!
Ale razem – możemy wszystko.