Macie swój ulubiony kubek, z którego pijecie kawę lub herbatę? Ja mam swój ulubiony kubek do herbaty liściastej i hierarchię ulubionych filiżanek, z których piję kawę. Każdego ranka, kiedy sięgam do szafki kuchennej po filiżankę, czuję niemałą, tylko mi znaną radość – bo oto właśnie sięgam po moją filiżankę. Bo właśnie będę piła poranną, aromatyczną kawę z mojej ulubionej filiżanki. Będę patrzeć jak pianka z powierzchni kawy powolutku znika i jak na ściankach filiżanki pozostają brązowe ślady po kawie.

Czy to przywiązanie do rzeczy?
Nie.
To coś zupełnie innego…

Jak minimalizm wpływa na nasze samopoczucie

Pamietam jak w moim rodzinnym domu, mieliśmy całą masę kubeczków. Było ich tak dużo, że musieliśmy układać jeden na drugim, aby móc je wszystkie zamknąć w szafce. I jak się domyślacie – sięganie po taki kubek, często kończyło się mikrozawałem!
Dziesiątki kubków. Jeden kubek włożony w drugi, przekrzywiony, bo przecież ucho do kubka niżej nie wejdzie. Dwa rzędy kubków ściśle przylegających do siebie. I ja – próbująca jedną ręką wyjąć ten konkretny kubek, z którego dziś będzie mi się piło najsmaczniej, z drugą ręką w gotowości, przygotowaną do łapania kubka, który niefortunnie akurat zacznie wypadać z szafki.

I nieważne jak dużo kubków mieliśmy, jak bardzo różnorodnych, każdy z nas miał swój jeden ulubiony kubek z pierwszego rzędu. Ulubiony kubek z tych, które na co dzień używało się w domu.
Na co dzień – bo do tych dalej – po prostu nie było jak się dostać.

Tylko z tyłu głowy była myśl, że tych kubków jest bardzo dużo. Za każdym razem chowając kubki do szafki był kłopot – jak je poukładać, aby wszystkie się zmieściły i jak je powkładać, aby żaden nie wypadł i się nie rozbił – żaden z pierwszego rzędu, który na pewno był czyimś ulubionym.

Każdego dnia otwierając szafę widziałam stertę ładnie poskładanych ubrań, które ironicznie pieszczotliwie nazwałam czekadełkami. Ubrania, które ciągle na czekały: aż schudnę, aż będzie lepsza pogoda, aż będzie gorsza pogoda, aż je sprzedam, oddam – aż coś z nimi zrobię.
W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że czekadełka rozprzestrzeniły się po mojej szafie!
W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że noszę ciągle te same ubrania.

I za każdym razem, kiedy tylko podchodziłam do mojej trzydrzwiowej szafy z ubraniami… – myślałam o tym, że tak naprawdę korzystam tylko z trzech półek. A cała reszta? Ech… tylko zabiera miejsce, mąci wzrok, powoduje rozdrażnienie i wywiera na mnie presję, aby w końcu czekadełka doczekały się uwagi.

Kiedy myślę o minimalizmie, przed oczami mam dwie definicje:
Jedna z nich mówi o tym, aby pozbywać się przedmiotów. Aby mieć jak najmniej! Aby mieć określoną liczbę przedmiotów i pozbywać się coraz większej ilości rzeczy. Ta definicja mówi o tym, że minimalizm to wyzwanie postawione samej sobie.

W swoim domu mam kolekcję książek Craiga Russella. I choć tych książek już nie będę czytać, nie chcę się ich pozbywać. Tego pisarza darzę ogromną sympatią i czuję, że gdybym pozbyła się tych książek – mój dom stałby się pusty, choć nikt by tego nie zauważył.

Nad telewizorem  w salonie mam też figurki z naszymi imionami – Asia & Dawid. I choć to tylko element dekoracji, kawałek drewna postawiony w szafce, nie chciałabym się ich pozbywać (w imię idei). Te przedmioty sprawiają, że nasz dom jest ciepły. Widzimy w nich nas. Razem.

W tym miesiącu mam zamiar uporządkować swoją przestrzeń. Zebrać w sobie dość sił i stawić czoła czekadełkom. Podjąć decyzję o pozbyciu się tych przedmiotów, które burzą mój spokój i komfort życia

Kiedyś (ponoć) Steve Jobs zapytany o to, dlaczego zawsze chodzi tak samo ubrany, odpowiedział: w ciągu dnia muszę podejmować tyle decyzji, że przynajmniej w kwestii ubioru nie chciał tego robić. 

Dla mnie to jest właśnie sedno minimalizmu: posiadanie takiej ilości rzeczy, która sprawia, że nasze życie jest łatwiejsze. Wolne od zmartwień, kłopotów, głębokich wdechów i mikrozawałów.
To posiadanie takiej ilości rzeczy, która daje nam poczucie wolności i przestrzeni myśli.