Zdarzyło Ci się kiedyś rozstać się z chłopakiem a później do niego wrócić? Zauważyłaś, że gdy już dojdzie do rozstania, gdy emocje opadną, zaczynamy rozmawiać “na nowo” – zastanawiamy się dlaczego właściwie się rozstaliśmy? Dlaczego nie mogliśmy być tacy dla siebie wcześniej? To rozstanie to chyba była pomyłka. W gruncie rzeczy przecież byliście fajną parą, nie?

Powiem Ci, że rozstania to genialna sprawa. Pozwalają nam spojrzeć na siebie z zupełnie innej strony. A przede wszystkim – rozstanie pozwala odpuścić.

Przypomnij sobie jak wygląda związek tuż przed rozstaniem: to ciągłe smsy, rozmowy, kłótnie. Ciągle coś nie tak. On nie spełnia naszych oczekiwań, zachowuje się nie tak, bez klasy, za mało na luzie, jest zbyt zaborczy, leniwy, głośny – cokolwiek. Frustruje nas na każdym kroku! Wkurza nas choćby to, że kupił 11 róż, choć doskonale wie (bo mówiłaś mu to już setki tysięcy razy(!)), że w tym wazonie kwiaty wyglądają ładnie gdy jest ich 7 – nie więcej i nie mniej. A gdy chcemy czegoś od tego faceta, prosimy a on nic – ma to w nosie – trafia nas szlag! I słyszysz później to jego “zapomniałem, nie wiedziałem, że to dla ciebie ważne, bla, bla, bla”. Uhh!
I robi się błędne koło: im bardziej on zawodzi, tym więcej Ty od niego wymagasz, żeby się zrelektował, i tym bardziej się rozczarowujesz i wkurzasz. Oszaleć można!

A jak jest po rozstaniu? Po rozstaniu jest dystans. Nie jesteśmy razem, więc nie wypada pisać tak dużo, tak często. Nie powinno nas interesować czy wyszedł na piwo z kumplami, czy do kina poszedł sam czy z kimś? Czemu nie ma go na fejsie?
Kiedy już się spotkacie, tak zwyczajnie jak kolega i koleżanka, nie oczekujesz od niego, że to on zapłaci za kawę, obiad, frytki. Nie jesteście razem – logicznym Ci się wydaje zapłacić za samą siebie. Ale kiedy on powie: nie, ja zapłacę – robi Ci się miło. Doceniasz to i patrzysz na niego z troszkę tęsknym uśmiechem. Zaczynasz myśleć sobie: cholera, takiego go pokochałam, takiego miłego.
Po rozstaniu, na zwykłym spotkaniu, rozmawiacie jak gdyby nigdy nic. Wiesz, że nie wolno Ci się o coś czepiać czy robić awantury – bo nie jesteście razem. Słuchasz co mówi i przyjmujesz rzeczy takimi jakie są. Okazuje się, że rozmowy bez kłótni i czepiania się słówka są możliwe.

Zaczynasz myśleć sobie: cholera, może jednak przeginam? Może on miał rację? Może przesadzam? Może… powinnam wyjąć kij z tyłka i odpuścić? Tak po ludzku odpuścić i… nauczyć się czegoś od niego? 

Ten czas między rozstaniem a powrotem do siebie dlatego jest tak wspaniały, bo wyzbywamy się zaborczości. Przestajemy już tak uparcie wymagać od tej drugiej osoby i stawiać jej poprzeczkę coraz wyżej i wyżej. Zaczynamy jej słuchać, rozmawiać, dyskutować – szanować odmienne poglądy. Nie wymagamy od tej osoby by dostosowywała się do nas, a zaczynamy szukać innych rozwiązań. Nagle stajemy się otwarci.
Ale przede wszystkim zaczynamy o siebie dbać. Rozśmieszać się, troszczyć, uwodzić. Okazujemy sobie więcej zainteresowania bez nacisku. Robimy to wszystko z przyjemności a nie musu. Robimy bo chcemy. Chcemy widzieć tą radość. Po prostu – chcemy dobrze.

Pamiętasz to uczucie i to spojrzenie sobie w oczy, kiedy pierwszy raz złapaliście się za rękę? Tak powinno być codziennie. Tak na siebie patrzeć powinniśmy codziennie. Tak z miłością, bez oczekiwań i bez kija.