Kiedy byłam małą dziewczynką, wydawało mi się, że osoby, które mają 30 lat, prowadzą już uporządkowane stateczne życie. Mają stabilną pracę, rodzinę… Kiedy patrzyłam na te osoby, wydawało mi się, że wiele się już nie zmieni. Że tak wygląda życie. Tak wygląda dorosłość.

Teraz i ja osiągnęłam ten wiek. I muszę przyznać, nie sądziłam, że w wieku 30 lat moje życie będzie tak diametralnie inne od tego, jak niegdyś o nim myślałam.

30 lat. Oczekiwania vs rzeczywistość

Przez ostatnie lata mojego życia, próbowałam poznać siebie. Oddzielić ziarno od plew, wartości te wewnętrzne, skryte, moje – od norm, którym podporządkowane jest społeczeństwo i społeczny ład. Obserwowałam nie tylko otoczenie, to, co dzieje się dookoła mnie, ale zaczęłam większa uwagę zwracać na emocje, które w tej sytuacji mi towarzyszyły.

Możliwość poznawania siebie dała mi ogromną siłę. Rosnąca samoświadomość sprawiła, że zaczęłam oddzielać swoje reakcje i emocje od cudzych słów. Pojawiła się we mnie też odwaga do reagowania, gdy czułam się przez kogoś źle.

Niektórzy zbliżający się do 30., tworzą listy marzeń i celów, które chcieliby do tego czasu zrealizować.
Kiedy składano mi życzenia urodzinowe zrozumiałam, że ja takiej listy nie mam. Czuję spokój i radość na myśl o mężu i rodzicach. Jestem zadowolona z mojego miejsca na Ziemi. Nauczyłam się doceniać to co mam i odnajdywać szczęście w rzeczach, które z pieniędzmi nie mają nic wspólnego.

W wieku 30 lat nie mam stabilnej sytuacji. Moje myśli wciąż zaprzątają obowiązki i zobowiązania. Ale czuję się spełniona, czuję się bezpiecznie i spokojnie. Mam w sobie odwagę, aby żyć po swojemu i podejmować decyzje, czy godzę się na tych ludzi, emocje i zdarzenia w moim życiu, czy nie.

W wieku 30 lat nauczyłam się troszczyć o swoje dobre samopoczucie i emocje.
Stałam się człowiekiem, który decyduje o swoim losie.